29.
-
bir orhan seyfi orhon şiiri.
o kadar taze ki, öyle beyaz ki,
kimsesiz dağların karlarındandı.
o kadar sadece işve ki, naz ki,
sanırsın ilkbahar rüzgârındandı.
kaşları gerilmiş şekli kemanın.
gözleri üstünden bakar zamanın.
dudağı en asil bir kahramanın,
kalbinden süzülmüş bir damla kandı.
vücûdu hafifti, kuş tüyü gibi.
kimse gülemezdi güldüğü gibi.
o vahşi gözleri bir büyü gibi,
ansızın içimde tutuştu, yandı.
