reşat nuri güntekin'in, aceleye getirdiğini düşündüğüm romanı. zira sanki çevresinde birine kızmış da al işte acımak böyle önemli bir şeydir der gibi kaşlarını çatarak 2-3 günde yazmış gibi durmaktadır. karakterler falan çok sığdır ve kendilerinden bekleneni yaparlar. yalnız bir noktada faşizm eleştirisi de taşır bu kitap... kitabın baş karakteri; düzen, nizam manyağı zehra öğretmenin okul bahçesindeki bütün ağaçları fabrikadan çıkmışçasına tek tip hale sokması ve küçük ağaçları kesmesi o dönem her şeyi bir kalıba yerleştirmeye çalışan modernite ve kendinden olmayanı yok eden nazizme bir eleştiri olarak görülebilir.* ayrıca reşat nuri güntekin'in hemen her kitabındaki gibi bu kitapta da kadın imgesi zaten her şeye kızıp duran feministleri kızdıracak niteliktedir.*
