dünyada hiçbir kıyafet bu kadar güzel kokuya sahip olamaz, olamıyacak da. huzurun kokusu var mı, güvenin kokusu olur mu?
vardı... bu geçmiş zaman kiplerinin amına koymak ister insan bazen. hele görülen geçmiş ise o zaman. gördüm. dedemi ellerimle toprağa verdiğimiz günü bu gözlerle gördüm. bikaç gün kör baktım, bir daha hiç göremeyeceğimi düşünerek gömdüm, ölerek yaşadım.
bir hazirandı. telefon çaldı. annem ağlamaya başladı. dedem yoktu artık. kanserdi uzun zamandır. hastalık bayağı ilerlemişti. kemoterapi, ışın tedavileri, dayanılmaz acılar... kanser çok pis bi illetmiş. insan hep başkalarının başında sanıyor hastalıkları. ölüm uzakta bir mahalle gibi. hiç oturulmaya gidilinmeyecemiş gibi. hiç beklenmedik bir an da, karanlık bir oda da, nereden geldiği bilinmeden çarpıyor insanın yüzüne tokat, espri yapıp güldüğün anda silahını ateşleyen psikopat katillere özenerek...
kıyafetleri kaldı dedemin. anladım ki huzur, güven duygusu kıyafetlerde değilmiş, beni çeken şey anlattığı masalların, bin bir türlü köylü hikayesinin sıcaklığıymış, bilemedim. ve o koku gün geçtikçe kayboluyor, sıcak içimde kesme şeker eriyor, zamanla hüzün en uç noktalarıma, görünmez yumuşak yerlerime nüfuz ediyor.
ölememek daha acısıymış. öldüğünü görmekmiş sevdiğinin, en büyük keder. "büyük insan"ı dinleyerek, bir yandan ağlayarak yazdım bunları. huzur içinde yat büyük insan, yanında götürdüğün huzur içinde...
