yine alacakaranlık santim santim yaklaşmaktadır şehrin üstüne. karanlık çökerken, göğüs kafesi dar gelmektedir. "iki tek atayım da öyle gideyim der" insan. köşe başı bir meyhane bulunur, zula masalardan birine yerleşilir.
mekandaki personel bile henüz mesaiye başlamamış, bir arada sohbettelerdir halbuki. çok değil iki duble rakıdır gecenin anahtarı. gelir masaya yanında pezevenkleri**** ile beraber. ilk kadehte dinginleşir, kendini dinlemeye başlar insan, duyar içinden gelen, her zaman kulak tıkadığı feryatları.
ikici kadeh can çekişirken, bir kızcağız çıkar ortaya, ortalıkta dolanmaya başlar. "dur bakalım ne olacak" derken kadeh yeniden dolar, kısa bir balans ayarından sonra bahsi geçen kız mikrofon başına geçer, elinde siyah dosyadan bozma bir kitapla. açar rasgele...
başlayan müzik tanıdıktır, önce klarnet girer, kızcağız başlar kitabın ortasından okumaya, kader kime şikayet edeyim seni bilemem diyerek. efkar basar, başlar insanın perdeleri düşmeye. bir sonraki, bir sonraki derken ne geçmiş kalır deşilmedik, ne gelecek kalır ihanet edilmedik. son darbe de gelir ki, beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın diyerek.
kör şeytan kana girer, nasıl başlamıştır bu hayat, bu yaşa kadar ne yol ayrımlarından geçip gelmiştir, ilk çizilen yol haritası akla gelir. ne eleklerden, süzgeçlerden geçmiştir bu can. o harita yalan olmuş, bambaşka sokaklara, bambaşka yaşamlara, bambaşka insanlara götürmüştür görünmeyen eller insanı.
şakaklar intikam alırcasına can acıtmaya başlar o an, ama erkekliğe halel getirmek de olmaz o kadar insanın içinde, yapacak bir şey yoktur, başlar yaşlar içeri içeri akmaya...
