askerden çok sonra konuştuğum bir arkadaşımın anlattığı bir olaya nazaran eşcinsellik denen birşeyin aslında hastalık olmadığını öğrenmiş kendisi.
şöyle ki, yeni yeni palazlandığı zamanlar dişilere karşı ilgi duymamış, daha çok erkeklere karşı ilgi duymaya başlamış, çok nadir dişi begenirmiş.
amerika da yaşadığı o sıralarda, bir psikiyatrise gidip durumu anlatmış ve benim böyle bir hastalığım var demiş.
o doktor da kendisine bur bir hastalık değil, sen eşcinselsin, bununla yaşamayı öğren demiş.
o zamandan bu zamana böyle süre gelmiş ve artık şimdi tamamen gay olduğunu rahatlıkla söyleyebiliyor.
talihsizlik burdan da baş gösteriyor, askerlik arkadaşının gay çıkması işleri biraz değiştiriyor.
yargılamak değil bu ama, şoku her hatırladığında yeniden yaşamak gibi birşey.
"lan'lı lun'lu" konusup, hertürlü karı kız muhabbeti ettiğin adam meğer bir gay imiş. bu psikolojik olarak etkiliyor insanı.
