--spoiler--
doğduğumuz anda başlayan hayatımız belki de gerçekten sahip olabildiğimiz tek şey. gerisi bizden önce vardı, bizden sonra da var olmaya devam ediyor.
çocukken dünyayı önce uzandığımız yerden gökyüzüne bakarak izliyor, sonra adım adım ilerliyoruz. ve bir gün bakıyoruz ki adımlarımızı saymaktan, başımızı kaldırıp gökyüzüne bakmayı unutmaya başlamışız.
peki o zaman büyümüş mü oluyoruz? çocukken hiç büyümeyecekmişiz gibi gelen hayat, bizi önüne katıp büyüttüğünde yeniden çocuk olmak istiyor muyuz? sapanımızı, uçurtmamızı, bilyelerimizi, kağıt uçaklarımızı, yoyolarımızı, iplerimizi, salıncaklarımızı, kaydıraklarımızı, tahterevallimizi, topaçlarımızı özlüyor muyuz? belki de sadece başımızı yukarı kaldırmak ve gökyüzüne bakmak yeniden çocuk olmak için yeterlidir.
--spoiler--
