okuduğum bir hikayeyle ne olduğunu tekrar anımsadığım mübarek duygu:
"4 tane mum varmış. biri barış, biri fedakarlık, biri sevgi ve biri de umutmuş. barış, "kimse beni önemsemiyor, kimse benim için çabalamıyor artık" demiş ve yavaş yavaş sönmüş. fedakarlık, barış sönmesin diye uğraşırken kendi kendini söndürmüş. kimsenin onu önemsememesine kahrolarak hem de. sevgi ise ikisinin sönüp gitmesine dayanamamış, kendi kendini yiyip bitirerek söndürmüş. umut, yitip giden 3 muma bakıp iç geçirmiş. alevi titremeye başlamış. sönmek üzereyken odaya bir çocuk girmiş, diğer mumları yakmış. umut daha parlak, daha coşkuyla yanmış o zaman. bir daha da sönmemiş..."
