teknolojiyi yakindan takip etmeye merakli olan babalarin yaptigi gayet normal bir olaydir. lakin bazilari, kendilerini bozup, yani orijinal karakterlerinden odun verip, ben henuz yaslanmadim, istanbul'u halen fethedebilirim goruntusu sergileyebilmek icin, komik goruntuler olusturabilirler.
misal; babam cep telefonu almis kendine, gitmis en bulunmazlarindan birini almis birde, hani bozulsa, servise falan goturmek istesek, garantiden yararlanmak istesek, elimizde patlayacak makine. telefonun markasi mitsubushi. saka degil, gercek, mitsubushi motor markasi, cep telefonu piyasasina girmis, babam herhalde ilk musterileri. sim karti taktik, babama telefon numaralarini nasil kaydedecigini anlatiyorum, he tamam iyimis be adamlar ne dusunmus falan diyor, hayran kaliyor. muzik falan nasil yuklenir, titresimini alarmini ve diger genel bilgileri babama aktardiktan sonra, babami telefonla basbasa biraktim.
aradan bir ay kadar vakit gectikten sonra, babamin birini aramakta gucluk cektigini gordum, hayirdir baba bir sey mi oldu dedim? yok ya, bizim cemil'i arayacamda, numarayi unuttum dedi. sen cemille hergun gorusmuyor musun zaten baba? numarasi kayitli degil mi dedim? yok dedi. telefonu aldim elime, telefon rehberine bakiyorum, kayitli olan sahislarin numaralari var ama isimleri yok, isimler a, ;, tt, vs. dedim baba bunlar ne. ya ben numara kaydetmeyi bir turlu cozemedim, tum numaralari ezberledim, oyle ariyorum milleti dedi. e hani gostermistik dedim, boyle boyle yapiliyor diye. anlamadim, unuttum gitti dedi. saka maka, cep telefonu sayesinde hafizasinin super oldugunu da ogrenmis olduk. tekrar gostereyim dedim, ama bosver ben boyle iyiyim dedi.
tabi, bende de potansiyel bir toplum psikoyatristi olma egimi oldugu icin, babamin bu teknolojik aletleri neden tam olarak ogrenmek istemedigini anlamaya calisiyordum. gururlu, gencliginde siktigi tasin atomlarini titreten, korudugu kaleden top gecirmeyen bir adamin, nalet bir cep telefonunun kendinin karakterini ve karizmasini cizmesinden korktugundan herhalde diye bir sonuca vardim. ne kadari dogru bilmiyorum.
neyse, birgun babamla cuma namazindayiz, hoca namaza baslamadan once yaptigi tipik ikazlari tekrar ettikten sonra, namaza basladi. tam ikinci rekattayiz, rukuya gidecez, son ses Ibrahim tatlises sarkisi caliyor. hemde "mutlu ol yeter" biz namazi bitirene kadar 2-3 defa "mutlu ol yeter"i dinledik. tekrar yapmis olduk birnevi, melankolik olmusuz. hoca esselamunaleykum diyecegi anda, adamin biri cikip, hoca birak, selam verme, iki rekatta benden kil diyecek neredeyse. hocada gaza gelip, ulan iki rekatta benden olsun anasini satayim deme kivaminda. cikista, kimse bir sey olmamis gibi ayakkabilara yoneliyor, bende babamin yanina gittim, adamin biri dayanamadi, cemaat; ayiptir, surada haftada bir namaza geliyoruz, onunda icine ettiniz dedi. bende tam yanimda ayakkabimin bagcigini baglamak icin egildigim anda, ibo abimiz yine patlatiyor, "biz bu sarkiyi sana yazdik ama bilmezsin, belki yabanci bir sarki gibi dinlersin, benim icin once tanri sonra sensiiiin" ulan kafayi kaldirdim bir baktim ki, bu ses tonu babamin telefonundan geliyor. ayakkabinin bagcigini baglamadan, kactik.
hemen sivistik, baba, sunun sesini kissaydin bari dedim, ya sorma benim basima bela oldu bu ibo, gecen tamirci mahmut'a gittigimde orada calisan cocuklardan biri bu ses tonunu telefona yukledi, o gunden beri bende delirdim, sarkiyi nasil degistirecegimi de bilmiyorum dedi.
var bir bakayim dedim, telefonun markasi mitsubushi oldugundan oturu, bende klasik bir ses tonu bulmakta zorluk cektim. olayi kapattik, ayni camiye cumaya da bir daha gitmedik.
uzun lafin kisasi, babaya cep telefonunu kullanmayi ogretmek ve onu bu ogretim suresine alistirmak, cep telefonunu yapmaktan daha zor olabiliyor.
