Üniversite yılları, o soğuk ve kasvetli şehir; Otobüs garına indiğim o sabahı hatırlıyorum da, savaş yada buhran dönemlerini anlatan Rus edebiyatçılarının romanlarındaki gibiydi her şey; olanaksız, cesaret kırıcı; Cebimde birkaç gün yetecek kadar para ve küçük bir valizle yola koyulmuştum. Nerede kalacağımı ya da ne yapacağımı bilmiyordum. Açtım ve ölesiye korkuyordum. Yalnızca öğrencilerin kaldığı sıvası dökülmüş, eski bir binaya yerleştim. En az benim kadar verdiği kararlardan pişman, aptal ve sivilceli yedi kişiyle paylaşıyordum koğuşu. Çoğu istemeyerek, ailesinin dayatmasıyla gelmişti bu şehre, bir kaçı da benim gibi saklanmak için. Bir şekilde buradaydık işte…Bir süre takıldım o lanetli yerde. Gündüzleri şehri geziyor, parklarda güvercinleri seyrediyor, şehir kütüphanesine gidiyor, intihara meyilli alman filozofları okuyor ve düşünüyordum. Hiç kimsenin seni tanımadığı, dostun yada senden tiksinen birilerinin olmadığı yabancı bir yerde olmak çok farklıydı. Sıcak suyu akmayan, tuvaletleri her zaman tıkalı, kalorifer tesisatı bozuk ve yemekleri berbat o boktan yerde fazlasıyla vakit geçirmiştim, en azından dibe vurmanın nasıl bir duygu olduğunu anlayacak kadar. Üniversiteye kaydımı yaptırmış, birkaç gün derslere girmiş ve vazgeçmiştim sonra. Bana göre değildi sanırım, hiçbir zaman bana göre olmamıştı okul hayatı. Çocukluğumda bile diğerlerine uyum sağlayamaz, en arka sırada oturur, hararetle bir şeyler anlatmaya çalışan öğretmenlerin benden daha zeki olmadıklarını düşünürdüm. Bunu yapmak için ücret alıyorlardı yalnızca. istediğim tek şey ders zilinin çalması ve normale dönmekti, aptalcaydı konuşulanlar, hayatta kalmak için hiçbir ipucu yoktu kitaplarda. Gereksiz bilgiler, gereksiz formüllerle doluydu ders notları. Öylece oturup izliyordum bende, komik geliyordu diğer öğrencilerin A almak için gösterdiği tüm bu çaba. Dışarıdaki hayatın acımasızlığı, yıpratıcılığı yanında fazlasıyla steril bir ortamdı üniversite hayatı. Kısacası bana göre değildi…
