99 yılıydı sanırım, chelsea 5.yi attığında ali sami yen'de, çorlu'daki evimizde timsah yürüyüşü yapıyorduk .
Fenerbahçeli'ysen, Galatasaray'a gıcıksan ve mecidiyeköy'den, ali sami yen'den uzaksan o kadar kolay ki timsah yürüyüşü yapmak.
Ama dün akşam öyle değildi, hatta dün akşamdan biraz daha öncesine dönersek bu sene başındaki steau Bükreş maçı sonrası gördüğüm Galatasaraylı yüzler, mutsuz yüzler, kavgaya hazır, küfre hazır yüzler mutsuz etti beni. Ve romanya'da hiç tanımadığım kişiler ve buradaki bizler seviniyorduk sadece.
Ali sami yen'den çıkanları geçtim, bir şekilde oradan geçen herkes öyle mutluydu ki, müthiş bir enerji açığa çıktı dün gece mecidiyeköy'de, böyle bir duman düşünün, içine giren herkes, futbolla ilgili olsun, olmasın gülümsüyordu.
Ülke puanı, milli duygular değil bahsetmek istediğim, mecidiyeköy'de oturunca mümkünatı yok timsah yürüyüşünün Galatasaray yenilgilerinde.
Onların mutsuzluğu ister istemez mutsuz ediyor seni, ama fütursuzca bağırıp çağırmalarını, oradan geçen herkesin korna çalmasını, yüzlerdeki kocaman gülümsemeyi hiçbir Galatasaray mağlubiyetine değişmem artık.
