Hayatı oldum olası bir boks maçına benzetmişimdir. Dünyaya gelişin, eğitimin,ilişkilerin, bakış açın… Sanki büyük maç öncesi hazırlık ve günün birinde o ringe çıktığında elinden gelenin en iyisini yapmak zorundasın. Bazen her şey istediğin gibi gider ama çoğu zaman işler sarpa sarmaya başladığında yapayalnız hissedersin kendini, ki gerçekten yalnızsındır o ringde. Köşeye sıkışıp sağlı sollu kroşeler yemeye başladığında ve bir bok çuvalı gibi mindere kapandığında orda öylece yatmak istersin. Ayağa kalmak, tekrar dövüşmek gelmez içinden. Suratın dağılmış, kanlar içinde olduğun yerde hakemin saymasını beklersin. Sonra içinden bir ses ayağa kalkmanı ve tekrar denemeni söyler. Seyirciler iyi bir dövüş izlemek ister sonuçta. O korkunç kalabalık, yani ailen, yani sevdiklerin, yani hayatına bir şekilde girmiş herkes güzel bir maç bekler senden. istemeye istemeye doğrulur, tekrar gardını alırsın hayata karşı. Yumruk atar, yumruk yer, elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışırsın yeniden. Bazen kaybeder bazen kazanırsın ama sonuç ne olursa olsun tek sorun işini ne kadar iyi yaptığındır. Aslında kazanman yada kaybetmenin hiçbir önemi yoktur onlar için, tek istedikleri o korkunç kavganın içinde olman,öyle yada böyle. Havlu atıp maçı yarıda terk etmen söz konusu bile olamaz. O ringe çıkmalı ve dövüşmelisin, başka yolu yok. Çünkü onların ve daha öncekilerin yaptığıda bundan ibaret, ayağa kalk ve dövüş. Boks maçlarını izlediğimde çoğunlukla bunlar geçer aklımdan, yaşadığımız boktan hayatın bir izdüşümüdür ringler, kanlı ve terli dövüşçüler. Trajiktir aslında…
