türkiye, daha da geriye gidersek osmanlı devleti, sanayi devrimi'nden nasibini alamamış bir toplumdur. sanayi devrimiyle makineleşen üretim süreçleri büyük fabrikaların açılmasına ve bu fabrikalardaki üretim araçlarını kullanacak bir işçi sınıfının oluşmasına yol açmıştır. osmanlı devleti yıkıldığı güne kadar doğru dürüst bir ekonomi sistemi bile yoktu. para bile kullanılmıyordu. takas ekonomisi vardı hala. cumhuriyetle birlikte, geç kalınmış bazı devrimler yapıldı ve türkiye sanayisini halkın içinden gelen bir çığlıkla değil, tepeden inen diretmelerle oluşturdu.
türkiye'de işçi sınıfı yoktur. fransa'daki, ingiltere'deki işçilere bakacak olursak, 4, 5 hatta 6 kuşaktır işçi olan aileler görürürüz. istanbul'daki bir işçiye baktığımızda ise, o işçinin 30 yıl önce istanbul'a göçtüğünü görürüz. bu yüzden işçi kesimi oluşmamıştır. bir fabrika'da adam çalıştıracağımız zaman, kısa bir süre önce köyünden gelmiş adamı istihdam ediyoruz. işçiler henüz tarihsel bir şekilde sınıflarının ve benliklerinin farkında olmadıkları için, sendikal haklarını savunamıyorlar. ya da 'maden ocaklarınız satılıyor, uyumayın.' dediğimiz zaman doğru dürüst bir tepki göremiyoruz.
var olan, okumuş, eğitimli bir işçi kesimi ise türkiye'de uzun yıllardır süren oyunlarla 'geçim derdine düşmüş insan' modeliyle bütünleştiler. tek dertleri aman abi bize bir şey olmasın, işimizi kaybetmeyelim, üç kuruş para alalım, yolumuzu bulalım düşüncesi.
80 sonrası ise daha da çok ezildi bu bahsedilen kesim.
evet, yoksulların sağa oy verdiği bir ülke burası. sebebi de bunlar. sadakayla satın alınabiliyor bu kesimin oyları. bana kömür verme, buzdolabı verme, haklarımı istiyorum diyecek kadar aydın bir kesim yok.
