anaya, babaya, yara ulaşacak olmanın yarattığı belli belirsiz bir tebessümle, elinde valiz kışlanın kapısından çıkılan andır. "bitti lan, harbi bitti" dersiniz sırıtarak, ilk cümleniz bu ya da buna benzer birşey olur. çünkü askerdeyken, hiç bitmeyecekmiş gibi gelir size. minibüse binersiniz en uzun "çarşı izninizi" kullanmak üzere...
