kalbim acıyor anne.. nedendir bilemem ama çok acıyor işte. sende herkez gibi bakma bana acı dolu gözlerle.. daha da acıtma kalbimi. söylediğime pişman etme beni... geçer mi acısı, diner mi sancısı bilmem. ama şunu bilirim ki bu acı kalbime hergeçen gün daha vurdumduymaz, daha sağlam olmayı öğretti.. hergün kabuk bağladıkça yeni bir kalp doğdu sanki bedenimde. artık sadece bekliyorum. biliyorum birgün kuruyacak o yara, geçecek kalbimin acısı... belki izleri kalacak, belki sızısı. ama birşekilde izlerimizle yaşamayı öğrenmeliyiz değil mi anne? tıpkı yıllar önce senin öğrendiğin gibi...
