ya hangi açıdan bakarsan bak çok berbat ötesi bi durum... herkesin başına gelmesine geliyor da gelene sor bakalım bi o çaresizce bakan gözleri, o karamsarlığı, o acı durumunu..adı ustunde işte arkadasa asık oluyorsun kolay bişey değil ki...karsılıklı olursa da kotu oluyo karsılıksız olursa da...karsılıksız olma ihtimali ki*hem suya dusen hayallerin, ümitlerine mi üzülürsün yoksa bi arkadaş kaybettiğine mi...ki zaten ortak arkadaşlarınızda olduğuna göre onları da kaybetme olasılığı baya yuksektir... işte o zaman beyninden tut beyninin iplerini elinde tutan kalbine kadar cok saglam bi küfür edersin keşke sevmeseydim diye...aslında fikirlerine tam sahip olmadığından bir süre sevmek mi yoksa hoşlantı mı falan deyip baya bi düşünür ve bu ikisinin arasında kalırsın... geçiçi olursa zaten hoslantıdır.. yok uzun surerse yavas yavas sevmeye baslamıssındır...ki karsılıksız olsa da arkadasını da kaybetmezsen belki seni biraz avutur en azından arkadaş olarak kalcaz gibisinden.o saatten sonra o arkadaslıgında pek tadı olmaz orası da ayrı konu...ama işte acaba soylesem mi soylemesem mi soylesem reddeder de benle konusmaz mı bi daha diye düşünmekten kendini alıkoyamazsın.. tabi bu süre içinde de olan sana olur...karşılıklı olsa da değişen pek bişey olmaz... çünkü sonunda bi ihtimalde olsa ayrılmak vardır..karşılıklı olsa da kötü sonuçta...
aslında arkadaş olmadan da nasıl aşık olabilirim ki birine diye sormadan da geçemiyor insan...sonra bi ara elbet bi arkadaşıma aşık olcam diyorsun da nasıl asık olcam ki deyip kendi kendine cevabı bulursun..belki de kendini haklı çıkarma nedenindir bu, belki bi süreliğine kendini avutmak için kendi kendine söylediğin bi kelime topluluğudur...sonuçta avuntu olarak da düşünsen tanımadığım bi insana nasıL asık olabilirim ki yani...sadece dış görünüş önemli değil ki ilk defa gördüğümde birine aşık olsam...arkadaş olmadan aşık olamam öleyse diye bi düşünürsün..ama sonuçta arkadaşın olduğundan dolayı her türlü işin çıkmaz sokaklara girer ve tekrar başladığın yere dönersin..
ya velhasıl en mantıklı görüneni söylemek gibi...içim içimi yiyeceğine söyleyip kurtulmak...her gün öleceğime bir gün ölmek...tabi umduğun gibi olmazsa o gülüşü, gözleri, konuşmaları, senin onu herseyden kıskanman kısaca kendi hayatında onun için ayırdığın kısmı aklına geldikçe yine her gün öldürür bu acı...ya da söylememek belki de en mantıklısı..o gözlerden,o gülüşten uzak kalmamak, mahrum olmamak için...varsın için içini yesin ama ondan uzak kalmamak belki daha yeğdir..
sonuçta berbat bişey be hacı... çok berbat.. özellikle en zor kısmı da karar vermek değil mi zaten.o kararı verdikten sonra ok yaydan çıkıyor bi kere.her sekilde sonuca katlanmak gerek...sonucta zor, çok zor hemde...***
