uzun bir aradan sonra hayatının önemli bir ayrıntısı olan uludag sozluk e yeniden merhaba demiştir kendisi. geçen zaman içerisinde kendisiyle çok sohbetlerimiz oldu. bir keresinde "yabancılaşmak" nedir diye sorduğumda "gitmek istemek" demişti. hep gitmek istemişti, gitmişti de. fakat gittiği yerlerden yekpare camlarla bakmak istemişti yalınlıktan, sadelikten topukları kıçına vura vura kaçmaya çalışan hayata. fakat yekpare dediği şeyin tanımı çok farklı yapılmıştı musallatı olduğu şehirlerde. ne şiirleştirmeye değer bir güzellik, ne şarkılaştırmaya değer bir armoni... ulan gitar bile çalamadı şöyle kana kana. tırnaklarının zehirli dokunuşlardan zarar görüp kırıldığını söylemişti. bildiğim kadarıyla şu anda, o çok sevdiği parmaklarını bu entry yi girmek için kullanıyor. sukuneti, sıradanlığı ve bıkkınlığıyla hayata çok benzeyen herhangi bir internet cafe de, herşeye rağmen çok sevdiği ve boyuna şikayet ettiği hayatın dibine kadar içinde, ağzına kadar dışında. yazgısını kendi kendine yazmaya kararlı, çok sevdiği parmaklarını çok sevdiği gitarına adamaya kararlı, çok sevdiği gözlerini güzelliklere ve okumaya adamaya kararlı. hayatın dogmalarıyla savaşmak yerine gelgitlerinde ve buz gibi dalgalarında; yağmurun altında ıslanıp, şarap içip balık tutacak. üşütmesin bari, ne diyelim...
