Yıl 2104. insanlık, teknolojinin sınırlarını zorlayarak, evrende bir başka keşfe imza atıyordu. 85 ışık yılı uzaklıktaki bir noktaya inşa edilen dev teleskop, bir zamanlar hayal bile edilemeyen bir şeyi mümkün kılmak üzereydi: Geçmişi izlemek.
Dr. Elif Yılmaz, yıllardır süren araştırmalarının ve uluslararası bilim insanlarıyla yaptığı işbirliklerinin sonucu olarak, "Zamanın Gözü" adını verdikleri teleskobu yönettiği uzay istasyonunda görevine başlamak üzereydi. Bu teleskop, sadece dünya dışındaki gezegenleri incelemek için değil, aynı zamanda yüzyıllar öncesine, insanlığın en büyük tarihsel olaylarına göz atmak için de tasarlanmıştı.
Proje, başlangıçta bilim dünyasında sadece bir fantezi olarak görülmüştü. Ancak 85 ışık yılı uzaklıktaki dev teleskop, dünyanın o mesafedeki ışığını yakalayabilen, inanılmaz derecede hassas sensörler ve optik sistemlere sahipti. Bu teleskop, 1940’larındaki savaşları, 1969’daki Ay’a inişi, hatta daha önceki tarihi olayları ışık hızında kaydediyor ve onları geriye doğru izleyebiliyordu.
Elif ve ekibi, ilk kez 1940 yılındaki bir olayı izlemek üzere teleskopu ayarladılar. "Gerçek zaman" gibi bir şey yoktu. Ne kadar ileri gitmiş olsalar da, her görüntü sadece ışığın yolculuğunun bir sonucu olarak 85 yıl önceki dünyayı yansıtıyordu.
Bir sabah, Elif ve ekibi, teleskopun ekranında 1940’ların başlarından bir manzara gördü: Avrupa'da savaşın izleri belirginleşiyor, tanklar, uçaklar ve gökyüzüne yükselen patlamalar gözler önüne seriliyordu. Görüntü canlıydı, sanki geçmişe doğru bir yolculuk yapıyorlarmış gibi. Ama bir farkla; o görüntü, zamanın derinliklerinden geliyordu, 85 yıl önceki bir dünyadan.
Fakat bir sorun vardı. Zamanın bu gözleri, sadece geçmişi izleyebiliyordu, onu değiştiremezdi. Elif’in içindeki hayal kırıklığı büyüdü. Onlar geçmişi görse de, geçmişin savaşı, kayıpları, acıları izlemek bir anlam taşımıyordu. Zamanı geriye doğru görmek, geçmişin ağırlığıyla yüzleşmekti.
Bir gün, teleskopu daha da ileriye yönlendirdiler. 1940’ların ötesinde, insanlığın en büyük anlarını izlemek istiyorlardı. Ancak zamanla anladılar ki, geçmişin izlerini izlemek, evrimsel bir geri dönüşe neden olabilir. Geçmişi görebilmek, yalnızca öğrenmekle kalmıyor, bir sorumluluk da getiriyordu. Ve zamanın her bir anını izlemek, geleceği şekillendirebilecek bir güce sahipti. Geçmişin karanlık dehlizlerine baktıkça, geleceği doğru yolda ilerletebilmeleri için ne kadar dikkatli olmaları gerektiğini fark ettiler.
Elif, teleskopu bir gün tamamen kapatmayı düşündü. Ancak o sırada, dünya üzerindeki tarihi olayları izlemek yerine, bu gözlemi sadece bilimsel bir deneyim olarak kabul etme kararını verdi. Zamanı izlemek, geçmişin acılarını tekrar yaşamak anlamına gelmemeliydi.
Gerçekten geçmişi değiştirmek istiyorlarsa, belki de ilk önce geleceği daha iyi yapmalıydılar.
