Mersin’de büyük ev modasının ilk temsilcilerinden olan, bir daire almıştık. 263 metrekare, düz ayak..
Apartmana ilk biz yerleştik, arkamızdan da bir sürü mardinli taşındı, 6 çocuklu olana kısır muamelesi yapıyorlardı..
Fakat komşular felaket zengin, birbirlerini bilip, aynı apartmandan daire alan adamlar. Bazen 2 kasa coca cola, bir tırla apartmana geliyor. Yok böyle bir ihtişam..
Üstte var 9 çocuk, tabii paldır küldür.. annem apartman toplantısında komşu amcaya durumu şikayet etti.. ne beklersin? Vay efendim çocuktur demesini.. yok. Para b.k gibi.. adam bir gün sonra evine çift kat halıfleks kaplattı, çocuklar yine fıldır fıldır, ama bizim ruhumuz duymuyor.. bu arada evin yemyeşil gözlü ablasıyla da, balkona ne hikmetse hep benzer vakitlerde çıkıyoruz. Ya da, birbirimizi kolluyoruz, diyelim..
Bir gün, bir nüfus memuru kadın geldi, apartmana.. 18 daire.. biz 3 kişi, karşı 2 kişi.. kadın sevindi, “oh oh, apartmanı büyük görünce korkmuştum ama yarım saate bitiririm ben burayı” dedi.. biz annemle kadının arkasından sırıtıyoruz.. her evde minimum 10 nüfus olmasından hariç, yarısı türkçe’yi bile konuşamayan sevgili komşularımızın sayılması, havanın kararmasını bulmuştu… kadına hala acırım..
Yöresel yemek yaparlardı, ben okuldan gelmeden önce kapıyı çalıp, bırakırlardı.. eve geliyorsun, kibe, eve geliyorsun, çiğ köfte..
Mercedes bu entry’nin neresinde? Her yerinde.. komşular felaket zengindi.. bizim c200 falan fason kalıyordu.
