Kızlarağası han’da antika dükkanımız var, o zamanlar.. bir yaz vakti, babam namaza falan gitmiş, bir genç sevgili çifti gitti.. itin önde gideni bir oğlanla, ufak tefek, güzel bir kız.. oğlan resmen kızı zorluyor (güzellikle zorluyor), kız da gönülsüzce elini çantasına atıyor, ben de izliyorum.
Kız bir sürü alman hatıra parası çıkardı.. gramları bellidir bu malzemelerin, mika kutular içerisinde, tanesi 1 ons gibi, 33 gram falan.
hatıra para görünce benim canım sıkıldı, hele de yabancı, hiç satmaz. Dedim, “vitrinde var bir iki hatıra para, boyları aynı, tanesini 33 gramdan çarpar, %10-15 de fazlasını veririm”. Kabul ettiler.. kız kabul etmesin de istiyorum, zira muhtemelen babasının koleksiyonunu çaldı, bu salağa yediriyor.
Tarttım, yarım kiloya yakın, dekor olsun diye gözlerinin önünde koydum vitrine..
Bizim bir uzak dükkan komşusu var, şeytan gibi bir çocuk, bir iki gitti geldi, “komşu hatıra para almışsın, sat bana, müşterim var” falan deyince, ben dedim, herhalde içinden biri nadir, bu tanıdı.. diyorum ki, “deyyus, diğer paralara niye müşterin yoktu”… buna, “ya, komşum, mal satıldı, sahibini bekliyorum” falan dedim, bu herif çıktıktan sonra da paraları vitrinden aldım.
internetten bir baktım, beynimden aşağı kaynar sular döküldü. Hepsi platinmiş, ki anlama yolunu da öğrendim.
Bir kere böyle bir kuş taşa çarptı.. bir süre de bekledim, eski sahipleri gelmedi de (başım belaya girer hesabı..), attım kasaya..
