onca gürültünün arasında duyamaz insan kendini. hem içindeki hem de dışındaki gürültüden anlayamaz. sonra an gelir, dünya durur, insanlar uyur, yok olurlar. cılız bir ışık, kayıp gölgeler ve soguk bir oda duvarı kalır sadece. akılda dolanmazken fikir-zikir, yalnızca sessizlik ve kendinde kaybolma cabasi kalir insanda. bir an durur, o an zamani dondurur. siz de yalnizca o ani dinlersiniz.
ne buyuk bir kaybolusta oldugunuzu anlarsiniz ansizin. nasil bir dumene ait oldugunuzu. sasirirsiniz. gercek yanibasinizdadir ve siz onu hic goremez olmussunuzdur artik. ya da hep kacmissinizdir ondan. anlarsiniz, hatta anlamayi yeniden anlarsiniz. zamanin nasil bir sey oldugunu kavrarsiniz bir anda. ve yillarin ogretemediği dersleri bir dakikada bitiriverirsiniz.
sonrasinda yasamak da agir gelir insana. virgül koymak gibidir kelimelerin arasina, virgul koyar gibi yasamaktir. durup, düşünüp, anlayip yola devam etmektir belki durgunlugundan. ya da ne kadar aciz oldugunu hissedip ufalmaktir hayata karsi. hissedip yok olmaktir çığlıksızlıklarin icinde..
