Başlarda umursamadığım, önemsemediğim, zamanla düzelir, artar, azalır dediğim, söylemeyip içime attığım her şeyi umursadım, düzelmediğini, azaldığını, arttığını ve içimde daha çok biriktiğini gördüm.
Başlarda da bu değersizlik duygusu uyandırıyordu ama basitti. Bir iki susuyordum, unutuyordum. Zamanla bu his de elbette artmaya başladı. Öyle bir raddeye geldi ki kendi özsevimi yitirmeye başladım. Kafamda kendime son verme planları kurmaya başladığımı farkettim. O noktada kendimden daha çok verirsem bu döngü kırılır sandım ama ben kendimden harcadıkça daha çok değersizleştim ve daha fazla kıyım düşünmeye başladım.
