Sana olan aşkım, sana duyduğum hasretim ve sana olan o kocaman kırgınlığım arasında sıkışıyorum.
Canım acıyor, hem mecazi hem gerçek manada. Psikosomatik ağrılarla baş ediyorum bir süredir.
Geceleri uyumak ve sabahları uyanabilmek her zamankinden çok çok daha zor, işkence gibi.
Hani zaman her şeye çare derler, yalan. Kırgınlığım her geçen gün daha çok canıma okuyor. Ağır bir yük gibi ruhumda, bedenimde. Affedebilmeyi isterdim, belki biraz daha kolay olurdu o zaman. Ama insan çok sevdiğini affedemiyor galiba. Ya da affedebilmesi için bir şey bekliyor, tek başına beceremiyor. Affedemiyorum, belki de çok fazla yandığı için canım, belki de seni sensiz affedersem unutacağımdan korkuyorum, bilemiyorum.
Özellikle son birkaç gündür içimde daha büyük bir acı var, bir anda bir kor düştü tam ciğerimin ortasına, bazı rüyalar görüyorum, umarım başına bir şey gelmemiştir, iyisindir.
Çok üzgünüm.
Bu kırgınlığım ve bu üzüntümle daha ne kadar başa çıkabileceğim, bilemiyorum.
dayanıklılığım tükeniyor, hissediyorum.
