“Gel barışalım artık, şarkı öyle diyor.
Özlüyorum. seninle bir sevinci paylaşmayı, bir sıkıntıyı dertleşmeyi, hayatımızı konuşmayı ya da beraber susmayı özlüyorum.
Sebepli sebepsiz güldüğümüz zamanları, sadece ikimizin anladığı şakaları, birbirimizde bulduğumuz zamansız umutları özlüyorum.
Düşüşlerimizi, birbirimizi yerden kaldırışlarımızı, zor zamanlara eşliğini özlüyorum.
Sen beni anladığında hissettiğim huzuru, beni anlamadığında fark ettiğim duygumu, omzumda hissettiğim elini, hayatımda sağlamlaşmış yerini özlüyorum.
Gel barışalım artık.
Özlemim, üzüldüğüm anılarımdan daha ağır artık.
Öfkem sakinledi, kırgınlığım telafiye açık hale geldi, sana içimde koyduğum mesafe azaldı.
Aramızdakini konuşmaya, beraber bir yol bulmaya, belki bir kısmını zamana bırakmaya artık hazır gibiyim.
Sende hayatın o boşluk dönemlerinde beni arıyorsan, her şey yolunda gibiykende yolu birlikte yürüyelim istiyorsan, kırıldıkların için ifadeye, telafiye açıksan bi deneyelim de gel barışalım artık.
Kalbim kırık ama beraber bakarız.
Etrafta olanlar zor, dünyada olanlar zorlu, eski tatlar azalıyor.
Geçmiş tüm anılarıyla peşimizi bırakmıyor, çoluk çocuk büyüyor, e hayatta kısa biliyorsun ve ikimizde hayattayız hala, günler geçiyor küserek kendimizi cezalandırdığımız zamanların başka türlüsünü deneyelim artık.
Belki başka bir yol buluruz, belki birbirimizde yeniden kendimizi buluruz.
Gel barışalım artık”
