" şimdi bulutsuz gökyüzünde gururla parlayan nisan güneşi doğurmaya hazırlanan toprağı ısıtıyordu. Toprak ananın besleyici sinesinden yaşam fışkırıyor, tomurcuklar patlayarak yeşil yapraklara dönüşüyor, tarlalar boy veren otlarla ürperiyordu. Her yandan tohumlar şişiyor, yukarı doğru uzanıyor, sıcağa ve ışığa ulaşma ihtiyacıyla toprağı çatlatıyordu. Taşan öz sular fısıltılar çıkararak akıyor, çatlayan tohumlardan Öpücük sesleri yayılıyordu. Arkadaşlarının kazma sesleri sanki yüzeye yaklaşmışlar gibi giderek daha da belirginleşiyordu. Bu taptaze sabah vaktinde, güneşin yakıcı ışıkları altında, toprak işte bu uğultuya gebeydi. insanlar bitiyor topraktan; kırıkların arasında ağır ağır filizlenen, gelecek yüzyılın hasadı için boyatan ve yakında toprağı çatlatacak olan, intikamcı, kapkara bir ordu yetişiyordu..."
