eğer filmin konusunu oluşturan olayların birebir yaşandığı bir ailenin çocuğuysanız,replikleri duymaksızın ağlarsınız.sadece ağlarsınız...
işkence sahnelerinde babanız gelir aklınıza.
babanıza küs dedeniz vardır bir de,oğlu ''anarşik''tir.
siz daha ''çişinizi'' söylemeden,büyümek zorunda kalmışsınızdır.
ve evet,bu ülke için birşeyler yaptığını düşünen annenizin-babanızın elinde sadece zaman zaman nükseden hastalıklar,yırtılıp yakılmış kitaplar ve düzenli düzensizlikler kalmıştır.
polis ya da asker gördüğünde soğuk terler döker babanız,''kırmızı'' renk kıyafet giymez hiç,arada bir öksürüklere boğulur yine de anlatmak istemez o günleri,kızım/oğlum etkilenmesin üzülmesin endişesi taşır...
''anarşik'' bir babanın kızı olarak,erken olgunlaştığımı bana tekrar hatırlatan,bununla da gurur duymamı sağlayan muhteşem bir yapım!tek kelimeyle muhteşem...
