Bu sözlüğe üye olurken ne hayallerim vardı bir bilseniz. O zamanlar yaşım 17 idi, gelecekte kurduğum hayalleri bile buraya yazmıştım gelir okurum diye. Gelin görün ki okudum ve bu hayallere ne kadar uzak olduğumu gördüm. Asgari ücretin biraz üzerinde vardiyalı lanet bir işte çalışıyorum. Üst düzey bir mobbing var ve ne yaşam kalitem var ne yaşam hevesim. Her gün uyumadan önce "inşallah yarın gözlerimi hayata açmam" diye umarak uyuyorum. Şuan nişanlıyım nasipse temmuzda düğünüm var, nişanlımı çok seviyorum ama iş yaşamı ve hedeflerime ulaşamamak beni yıldırdı. Ailem için yaşıyorum onlar yaşlı insanlar ve ben ölürsem onlara bakacak kimse yok. Ölürsem eğer nişanlımda çok üzülür. Niyetim ölmek değil aslında yok olmak, böyle hiç hayata gelmemiş olmak. Çünkü ister istemez insanların hayatlarında yer ettim, eğer öleceksem de insanlar benim ölümümden etkilenmesin, nişanlım buna üzülmesin. Sözlük temennimi tekrardan yineliyorum, umarım bu aldığım son nefes olur. Sevdiklerimin üzüleceğinden korkmasam bir dakika bile düşünmem ama ben onları çok seviyorum onlar da beni.
