rakının yavaş içilen bir içki olmasından sebep sohbetlerin uzadığı rakı sofraları geliyor aklıma. en baba muhabbetlerin bu masalarda döndüğüne inandığımdandır belki. rakı sofrası muhabbet sofrası değil midir sahi?
hele sevdiklerin de karşındaysa, sohbet uzadıkça ağız tatlansın bahanesiyle bakıyorsan çatal ucuyla mezelerin tadına, dinliyorsan karşındaki, anlatıyorsan aklına geleni ne ala...
otur ki sandalye hatırlasın
sandalye olduğunu.
masa da unutur masalığını,
elini komasan üstüne
bakışlarını ayırmaya gelmez,
sürahi boşalır sonra suyundan.
kadehim kadehim dediğin şey,
dudağını değdirmedikçe kadeh değildir.
mezeler de bilmez renklerini, lezzetlerini,
çatalını dokundurmazsan. *
hakkını veriyorsan masanın, içkinin, mezenin, sohbetin, fonda çalan ney'in hatırlarsın bak o masada edilen sohbetleri. bundan sebep gene toplanmak istersin arkadaşlarınla. her seferinde farklı bir tat bırakır dimağında. unutursun da ama. konuşulanlar kalır çünkü o masada.
içmesini bilenler için büyülü bir gücü var bu masaların. sinirli adam yatışır yeri gelir, hüzünlenen bir anda patlatabilir kahkahayı, gülerek bir şeyler anlatan lafın sonunu getiremeden döker gözyaşını. binbir ruh hali cereyan edebilir ama neticede keyif masaya çöreklenir.
bir yerde okumuştum; "bu sohbetlerde tartıya çıkar adam, ağırlığı ölçülür" deniliyordu, katılmamak elde değil. ya dostlarla hemdem olunur ya yeni arkadaşlıklar pekişir, ne dediğini bilmezler ise bu masada yer bulamazlar kendilerine bir daha.
bu yüzdendir ki masa başı sohbetleri denilince özenle kurulan rakı sofraları gelir hep aklıma.
