para her zaman benim için ikinci planda olmuştur. uğruna servetimi harcadığım insan geçen beni aradığında "evinin kirası fazla geliyo, ailen baskı yapıyo o yüzden evlendin sandım" dedi(onun evine taşınmıştık) eve yaptığım masrafla 2 senelik kiramı öderdim öyle düşünün. o kadar üzüldüm ki tepki bile veremedim. oysa ben onu aile evinden kurtarmak istemiştim.. sonuç ne mi oldu ? hem onun yanından hem ailemin yanından kovuldum 5 parasız kaldım, sokakta kedimle bir başıma kaldım. kedime o kadar üzüldüm ki tükürdüğümü yalayıp aile evine geri döndüm. sonuç değişmedi tabi ki yine de ayrılmak zorunda kaldım evden. şu an eve çıktım keyfim yok ama en azından huzurluyum.
Özetle; erkekler, düşmeyin inanın bana anne babanız arkanızda durmuyor. kendiniz ayağa kalkmak zorunda kalıyorsunuz.
not: kimseyi vazgeçemeyecek kadar sevmeyin manyak olursunuz.
