ilk kez başıma geldiğinde çok keyifli bir gündeydim, beşiktaş ta bira içiyorduk, bir kaç saat sonra maç başlayacaktı, bjk nın 100. yılıydı, haber geldi, bombok olduk, ağladım ağladım, sonra maçı izledik.
eve döndüm o halde maç izlediğim için mi bilmem daha çok ağladım.
çok sarsılmıştık hepimiz, ben birkaç ay sonra babamı kaybedince arkadaşımın acısını biraz unuttum, bir de nedense annesinin yüzüne daha rahat bakabilmeye başladım.
babamı kaybettiğimden 10 gün sonra ikinci kez yaşadım.
bu sefer çok fena ama çok fena oldum, uzun süre kendime gelemedim karışan acılardan..
bugün yaşadım en son.
beşiktaşın antep maçı vardı, öncesinde geldi haber.
bombok oldum gene.
her zamanki gibi ölene bir kızdım içimden.
karısı hamileydi sekiz aylık.
maçıda izlemedim, ağlamadımda.
ama saat bu saat oldu, içimde bir şey taş gibi, ölenin sadece ten olduğunu canın ölemeyeceğini bilsem bile..
biliyorum ama, suratım duvar gibi.
kalktım, iş gibi sözlüğe yazdım.
