Seni çok seviyorum, senin yanında nefes alıyorum. Senin çocukluğun temelde benimkinden çok farklı olsa da esasen yaşanmışlıklarımız aynı, senden çocukluğumu dinliyorum. Her şeyi seninle yapasım geliyor, seninle yemeklere, kahvaltılara, sinemalara, konserlere gitmek istiyorum.
Ancak senin o kahrolası hislerin bu işi berbat ediyor. Ben bu arkadaşlığın bozulmasından endişe ediyorum sen peş peşe basit iltifatlarını sıralıyorsun. Diğer arkadaşlarım bile artık farkında bunun, seni bizden kaçırıyor, seni arkadaşı olarak görmüyor diyorlar. Hakikaten ben bunları duymayı hak ediyor muyum? Daha doğrusu senin benim en yakın arkadaşımı elimden almaya ne hakkın var?
