En son ne zaman bu kadar üzgün, hayal kırıklığı içinde ve umutsuzdum bilmiyorum. Kendime kızgınım hak ettiğim değeri kendime göstermediğim her seferinde bana yapılan yanlışları kendi içimde akladığım affettiğim için. birilerinin kendini affettirmesine bile fırsat vermedim enayiliğimden. onlar da bundan cesaret alıp daha da ileri gittiler. Kimsenin önceliği ve kaybetmekten korktuğu biri olamadım galiba bu yüzden. Defalarca aldatıldım kandırıldım. Acaba fazla mı uyanıktım kalp gözüm açıktı da mı bunları farkettim bilmiyorum(kendimi de öveyim hemen). Haddinden fazla empati yaptığım için zannediyorum ki diğer insanlar da böyle. Benim özen gösterdiğim bir eylemde bulunurken 40 kez düşündüğüm dünyada ne kadar hoyratça kalp kırıyor birileri.
Buradan beni üzenlere sesleniyorum “Yazıklar olsun. misliyle yaşayın yaşattığınız her duyguyu iliklerinize kadar hissedin ihaneti, yalanı emi. “
