ben en çok babamın şirketinde çalıştım. iflas edince yakınlarımızın başka bir firmasında 1 ay çalıştıktan sonra maaşı bahane edip istifa ettim. çünkü babamın işinde görmüş olduğum o saygı, değer, ilgi, müsait zaman, pohpohlayan yalakalar, özel araçlar, sınırsız para, şatafat, ilgi alaka, hürmet, lüks restoranlar, güzel elbiseler, sinirlenince azarlayıp kovacağım benden daha güzel kızlar yoktu artık.
sonra kalan her şeyi satıp göçmek zorunda kaldık. bir sığıntı gibi rahmetli dedemin yazlığına gelip yerleştik. işimiz yoktu, paramız bitmek üzereydi, ailecek bunalımlı günler yaşıyorduk. elimizdeki iki arabadan birini satıp onu da harcadık. kısa bir süre sonra kalan son arabayı da satıp daha kötü bir araba aldık. ailemizin huzuru iyice kaçmaya başlamıştı. elimizden bir şey gelmiyordu. ben bir kere bu huzursuzluktan dolayı intihara kalkıştım. gözlerimi açıp, kendime geldiğimde aradan günler geçmişti. ve her zamanki gibi huzursuzluk ve kavga evde devam ediyordu. babam sabahın köründe çıkıp gidiyor, akşama ya sarhoş gelip kavga ediyor, ya da gelmiyordu. böylesine iyi ve kibar bir adam canavara dönmüştü artık.
çoğunlukla komşumuz yardım ediyordu bize, ne gerekiyorsa yapıyorlardı.
bir pazar günü yine evde kavga gürültü çıktı. babamın bildiğimizden daha fazla borcu olduğunu öğrenmiştik. tam o sırada ben artık işlerin düzelmeyeceğini, hayatımızın iyice karardığını düşünüp, ağlayarak evden koşarak çıkıp giderken yolda o tuttu kolumdan. beni sakinleştirmek için uzun uzun anlattı. yoluna girmeyecek hiçbir şey yok dedi. o gün epeyce sohbet edip güldük, o haldeyken bile çok güldürdü beni. sonra aşık olduk birbirimize.
sayesinde ne borç kaldı ne işsizlik.
