Bazen yalnızlık ağır gelir, biliyorum. Etrafında insanlar olsa da, bir boşluk olur içimde. Kimseyle tam anlamıyla paylaşamadığım, sadece bana ait olan bir şeyler birikir. O anlarda, tek istediğim birinin gelip yanımda oturması, sadece var olması. Hiçbir şey söylemeden, sadece sesini duymak, belki de bir kahve içmek… Yalnızlık, her zaman acıtıyor ama bir yandan da insanın içinde büyüyen o sessiz gücü fark ettiriyor. Yalnızken bile, kendiyle barışmak belki de en zor olanı. Ama bazen, gerçekten yalnız kalmak, insanın kendisini en doğru şekilde bulmasına da yardımcı oluyor.
