Bugün babamın ölümünün 5. yıldönümü. 5 yıl önce, sabah saat 5 gibi annemin “Baban ölüyor, kalk” diye beni uyandırmasıyla kalktım. Aslında o anları kesik kesik hatırlıyorum. Babamın son nefesini alışını, daha sonra üstünü örttüklerini. Hatta evde, yatağında yatarken selasını dinlediğimi, sonra onu evden çıkarıp kapının önünde tabuta koyduklarını ve ardından mezara yerleştirdiklerini... Hepsi sanki bir diziden sahneymiş gibi geliyor, kesik kesik.
Birçok şeyi içime attım, cenazede bir süre sonra ağlamam bile durdu ağlayamadım. kimse “iyi misin?” de demedi, ben de iyi olmak zorundayım sandım. Şimdi geriye dönüp bakınca keşke ağlasaydım, kendimi bu kadar dik durmaya zorlamasaydım diyorum. Sonuçta, kalbimden bir parçayı götürmüşlerdi, ağlamak en büyük hakkımdı. Maalesef hala ağlayamıyorum, kimseye anlatamıyorum. Ondan burda biraz içimi dökmek istedim, kimse beni tanımıyor sonuçta yargılanmam burda * .
