iğrenç bir şekilde kendimden tiksinerek uyandım. oda dağınık, her şey yerde, bulaşıklar duruyor, içim kendi kendini sindiriyor sanki. sevgili işini oturtamadım. bu yaştan sonra sevgili de istemiyorum direkt evlenecek birileri lazım. bipolarlık, duygu-durum bozuklukları, travmalar olduğu gibi kalıpsal halde duruyor.
bunları yeni ki fark etmiyorum. askerdeyken farkına vardım. ama hayat ve hastalıklar istediğin gibi ilerlemiyor. dümdüz hastalık. çok kötü bir halde. kendimi hiç inkar edemiyorum. birkaç ay sonra ise almanyadayım. hayat gelecekte güzel olucak.
