Bir akşam babamla birlikte evin bahçesinde oturuyorduk. O gün her şey zordu, ben de çok üzgündüm. Babam sessizce yanıma oturdu, hiçbir şey söylemeden ellerimi tuttu. O an ne bir kelimeye ne de bir teselliye ihtiyacım olduğunu fark ettim. Sadece orada olmak, onun yanında olmak, her şeyin geçebileceğini hissettirdi. Şimdi, onu düşündükçe o anın içimdeki sıcaklığı, o güven duygusunu arıyorum ama o elleri artık tutamıyorum. Gittiği günden beri, her zorlukta o sessiz desteği özlüyorum.
