içimde ne intikam ne hınç duygusu var. çünkü eski ben öldü. sakin bir şekilde ailem dahil tüm herkesten kendimi soyutladığım, kimseyi arayıp sormadığım, kimseyle dışarıda görüşmediğim kendimi tamamen inzivaya çektiğim bir dönem oldu. düşündüm, düşündüm, düşündüm ve tekrar tekrar düşündüm. bir ara kafamın içindeki sesi susturamaz bile oldum. sonra yolumu değiştirdim. kendi hayat mücadelemi vermeye başladım. iyi olanla iyi oldum. gidene dur demedim. kimseye de minnet etmedim. keşke bunu en başında yapsaydım. huzuru o zaman daha erken bulabilirmişim.
