üniversite bittikten sonra çalışma hayatına bir türlü adapte olamadım. keyifli bir üniversite hayatı yaşadım, üni bitti, iş hayatı başladı ve 6 ay sonra benim tüm yaşam sevincimi aldı götürdü beraberinde. hiç arkadaşım yok. yeni ortamlara girip sosyal olma çabasındayım fakat kalıcı olmuyor. güzel bir işe sahibim, ama tatmin olamıyorum. z kuşağı şımarıklığı diyebilirsiniz, dopaminsel anlamda yrra yemişsin diyebilirsiniz, önemi yok. mutlu değilim. gezgin youtuberları izliyorum. ama fight club'taki gibi ikea katalogları inceleyen bir beyaz yakalıya dönüşecegim. en büyük korkum buydu. ya tatil fiyatları karşılaştıran bir beyaz yakalı olursam? al işte oldun amk. yakında evlenip çocuk da yaparsın, haftasonları avm gezersiniz artık. dünya benim için çok daha ötesi. sıkışıp kalmak istemiyorum. uzaklaşmak istiyorum. avrupada yaşadım her anını hatırlıyorum. 7 senedir çalışıyorum beyaz yakalı olarak ama her günüm bir diğerinin tıpatıp aynısı. biraz da farkındalık yüklendiyse bünyeye insan davranışları ile ilgili o zaman her şeyden sıkılıyorsun. anhedoni diyorlar sanırım buna. sisteme teslim olmak istemiyorum. ama 35 yaşına gelince 'ula amk keşke her şeyi geride bırakıp gitseydim' diyeceğim gibi hissediyorum. avrupaya göç etsem mi diye düşünüyorum. oralarda da ikinci sınıf vatandaş muamelesi çekmekten tırsıyorum.
