2-3 (belki 4) yaslarindayken uzerime bir kopegin atlamasiyla edindigim korku. O an hala gozumun onunde, belki de kabuslarima girdigi icin yer edindi zihnimde. O yuzden hala nerde kopek gorsem biraz irkilirim. Ama son bir kac yildir kendimi telkin etmeyi ogrendim, ve bazi kopek fobisi olan arkadaslarim gibi bagirip cagirmak yerine yoluma sakin sakin devam edebiliyorum. Hatta tanidigim birinin kopegiyse seviyorum da.
Cok sevimliler, hele o enikler yok mu. butun hayvanlari sevdigim gibi kopeklere de inanilmaz kanim kayniyor. Ama basta o tedirginlik hep oluyor.
