"insan, ihsanın kuludur" ister bilinçli olsun ister kasıt olmadan, insanoğlu kendisine iyilik eden kişilere meyleder. bu fıtridir, içseldir. lakin eğer söz konusu olan iyilik ise önce şunu düşünmek lazım gelir: bana en çok kim iyilik eder? tek bir cevap var: Allah. kim Allah'tan daha iyi olabilir ki? mümkün değil. o halde böyle durumlarda hissi yaklaşımlardan ziyade akıl devreye girmeli. kiliselerin yaptığı yardımlar hristiyan kazanmak ve taraftar toplamak için bir tuzaktır. bu bariz.
Hristiyanlar o kadar iyilik sever de madem niye Afrika aç? yardım etseler ya? paraları mı yok? içlerinde iyilik duygusu hakim olanların haricinde kendi menfaatleri harici kimseyi düşünmez onlar. Amerika'da 60 milyon fakir var. bunların 30 milyonu ise evsiz. kendileri çiftliklerde yaşıyor ama ne iş? hepsinin evleri bahçeli villa. arabaları o biçim hayatları cennet. niye kendi fakirlerine sahip çıkmıyorlar? Avrupa 750 milyon ve bunun 100 milyonu bildiğin fasfakir. niye? hem bunlar üstelik hristiyan. kendi dindaşları hemde..
öte yanda bizim müslümanların da büyük bir kısmı cimri. doğru. zaten cömert olsalardı zekatlarını verirlerdi. örneğin Türkiye'de ihtiyaç sahibi insan kalmazdı. sosyal adalet olurdu. adam sana yardım edeceği yerde gidip gavurdan bilmem kaç milyonluk araba alcam diye uğraşıyor. kendi ülkesinde kendi dininde kendi kardeslerini düşünmüyor bile. ama sorsan ne bu? müslüman. iyi Allah kabul etsin kardeş müslümanlığını senin. eğer hayrın varsa tabi. kendine müslüman değilsen tabi..
