şöyle bir his, birşeyleri yapmak istiyorsun, hayatın için istediğin şeyler var, yapıyo olman gereken aynı zamanda yapıyo olmayı kendinin de istediği. güzel şeyler. sonra şansın yaver gidiyor, bunların bir kısmında emeklerin ve varsa değerin karşılık buluyor, sen de bunları yapıyor ve başarıyorsun. ama yolun bir yerinde yoruluyorsun ve nefesin kesiliyor, çünkü bir süredir bu yorucu rutini sürdürmüşsün.
o noktada fark ediyorsun ki senin yaptığın şeyler yapmayı istediğin şeyler olmaktan çıkmış, yapıyor/yapmış olmayı istediğin şeylere dönüşmüş. yani mümkün olsa bu şeyler yine benim tarafımdan yapılıyor olsa ama ben şu köşede karşımda yutub açık bunların yapılıyor olmasını göz ucuyla takip edeyim, ama ben yatayım noktasındasın. ve bunun aslında tek sebebi yorgun olman, ahlaki herhangi bir kararı yanlış vermiş değilsin, hala. yine de var bi enayilik tüm bu durumda. instagram'a yaşayan kız sendromu da denebilir buna, bunda sadece seyirci tek bir kişi, kendinsin.
