Her şey bu kadar basit aslında. Yıllarca bir şeylerin peşinden koşar, kendini anlamlı bir hikayenin baş kahramanı sanırsın. Ama gerçekte, sadece bir gün tükenip bitecek olan bir ömrü dolduruyorsundur. Ve sonunda, o hikayenin nasıl başladığının, nasıl ilerlediğinin ya da nasıl bittiğinin kimse için bir önemi kalmaz.
Yaşamak dediğimiz şey, çoğu zaman bir bekleyişten ibaret. Bazen iyi şeyleri, bazen de daha kötüsünü bekliyorsun. Ama beklemek hep aynı: Ne gelecekse gelsin, biliyorsun ki sonunda hiçbir şey değişmeyecek. Hayat dediğin, çırpınarak ya da sessizce, ama illa ki sona eriyor.
Biterken seni hatırlayan birileri olur mu, pek önemi yok. Belki birkaç fotoğraf, birkaç anı kalır senden geriye. Ama bunların hepsi de bir süre sonra unutulur. Zaman, herkesi ve her şeyi siler. Geriye kalan tek gerçek, o büyük boşluk. Ve o boşluk, hepimizi bir gün içine çeker.
Hayat... Hepimiz o kadar ciddiye alıyoruz ki, sanki gerçekten bir şey fark ettirecekmiş gibi. Ama sonunda, her şey biter. işte o zaman anlıyorsun: hiçbir şeyin, hiçbir zaman gerçek bir anlamı yoktu.
"Hayat dediğin, bir yudumluk nefes... Biter, unutulur ve sonunda herkes yalnızca sessizliğe karışır."
