Bazen sevgi, en beklemediğimiz yerlerde karşımıza çıkar. Gerçekten sevdiğimizi düşündüğümüz şey, aslında kendimize zarar veren, bizi yoran bir şey olabilir. Kötüye duyduğumuz bu aşk, belki de içimizdeki boşluğu, eksikliği ya da eski bir yarayı iyileştirme çabamızdan doğar. Bir şekilde ona bağlanmışızdır ve onun zarar verdiğini fark ettiğimizde bile, ondan vazgeçmek istemeyiz. Bu, çok karmaşık bir duygu; çünkü sevgi, bazen öyle güçlü olur ki, onun kötülüğüne bile kayıtsız kalmak zorlaşır.
Hepimiz, bir şekilde kendimizi zorlayarak bağlı olduğumuz, hatta zarar gördüğümüz ilişkilerde kalmışızdır. Bu, bilinçli bir seçim değil aslında. içsel bir çekim, belki de bir alışkanlık, bir tür acı tatminidir. O kötülüğe karşı duyduğumuz bu bağ, zamanla bir tür bağımlılığa dönüşebilir. Çünkü sevgi, her zaman sağlıklı ya da doğru olamayabiliyor. Ama yine de bu kötüye duyduğumuz sevgi, içsel bir huzursuzluğa, bir yanlışa doğru çekiliş gibi hissedilir.
Sonuçta, sevginin gücü, sadece iyiye değil, bazen kötüye de duyduğumuz bağlılıkla test edilir. Ama belki de gerçek sevgi, bunun farkına varabilmekte, zararı fark edebilmekte ve bu bağdan kurtulabilmekte. Sevgi, sadece bizi iyileştiren değil, aynı zamanda bizi daha güçlü ve doğru bir şekilde yönlendirebilen bir şey olmalı. Sevmenin de bir zamanı var; bazen, kötüye duyduğumuz aşkı bırakıp, kendimizi yeniden sevmenin vakti gelmiştir.
"Sevgi, bazen en büyük acıyı kucaklamak için bir maske olur."
