Hikayelere herkes sevinir, üzülür. Peki kendi hikayem ne hissettiriyor? Sahici hüzünler, yalandan sevinçler... Cevaplamayı bekleyen sorular, tarifsiz duygular... En sonunda yalın bir umut etmekten başkaca, ne kalmış ki kul Ademoğlu'nun yanına? Gaflet içinde gözlerimi yumup gidiyorum bilinmeze. Korku benim yamacıma uğramamış. Azgın nefsim hiç ders almamış. Zümrüd-ü Anka'ya erebilmek için, vadiler bir bir önümde sıralı: irade, Aşk, Cehalet, inançsızlık, Yalnızlık, Dedikodu... Ve ille de Ben... Dolanıp duruyor, Anka'ya erişmek için Kaf'ı soruyorum. Yitik bir kuş misali. Hüdhüd yol gösterir mi bellediniz. Yok. O BEN'den de aciz: Çoktan yönünü karıştırmış, biçare fukara.
