Çok çok zor bir şey yaşamışsın, o yolculuğu düşündükçe bile tüylerim ürperdi. O korkuyu, panikle birlikte yaşamak, hele bir de hastalığın etkisiyle, insanı iyice çıkmazda gibi hissettirebilir. Bipolar olmanın zaten kendi zorlukları var bir de üzerine bu tür yoğun stresli anlar eklenince, gerçekten ne yapacağını bilemiyorsun.
Ama bir şey söyleyeyim mi, o kadar evhamlı, korkmuş ve panik halde olsan da senin içinde demek ki bir güç var. Yani evet, hastalık zorlamış ama her şeye rağmen mücadele ermissin. O anın içindeki korkuyu ve panik duygusunu o kadar yoğun yaşaman çok doğal. Kimse bu kadar zor bir durumda sakin kalamaz zaten. Ama belki de senin en büyük gücün, her seferinde yeniden toparlanıp, devam edebilmen. O yolda oğlun için korkmuş olman da çok anlaşılır. insan, en değerli şeyini korumak için elinden geleni yapar hastalığın seslerine rağmen.
