Dün sağanak yağışta izmir'den istanbul'a geldik. Korkudan ufak bir kalp krizi geçirmiş olabilirim. Göz gözü görmüyordu. Yalnızca öndeki arabanın farları...
Yolculuk bitmek bilmedi. Orta şeritten giden tırlarda cabası. Hastaysanız her şey sizi daha da zorlar. Annem de telefonda "rahat rahat git, keyfine bak" dedi. "Rahat mı?" Dedim. "Diken üstündeyim." Bipolar olanlar bilir ki bipolar bozukluğu olan kişi zarar görmekten, ölmekten korkmaz. Ben oğlum için korktum. Hep evham, hep korku, hep panik. Bu hastalık ilerliyor mudur nedir seneler geçtikçe? Bir yandan tedavi işe yarıyor intihar düşünceleri yok bir yandan da anksiyetem artıyor gibi. Beynimde susmayan o sesler ... Nefret ediyorum bu hastalıktan.
