bu seneki if film festivalinde gösterime girmiş olan bir charlie kaufman filmi. 124 dakikanın ilk 1.5 saatini büyülenmiş bir şekilde seyrettim. fakat zaten takibi zor bir kurguyu bir de o kadar uzatınca sonlara doğru biraz konsantrasyonumu kaybettiğimi itiraf etmem lazım. yine de filmle ilgili bir kaç öğe var ki yönetmenin bu ilk sinema deneyimini iyi ki kaçırmamışım dedirtti. en önemlisi philip seymour hoffman ın o hastalıklı* karakteri canlandırmadaki üstün performansı. Zaten genel anlamda oyuncu kadrosu açısından çok zengin olmuş film. Breaking the waves in müthiş aktrisi emily watson ve requem for a dream in zannedersem birden çok oscar lı annesi dianne wiest kısacık rolleriyle yine döktürmüşler. Filmdeki birçok sembolü tabi ki herzamanki gibi seyir esnasında anlayamadım. Mesela sürekli yanmakta olan bir ev var, karakterler sonlara doğru tamamen birbirinin içine giriyor, hatta kadın erkek ayrımı bile ortadan kalkıyor, vs. vs. bunlar gibi onlarca absürd/sürreal öğeyle bezenmiş film. Fakat bunlar hem görsel hem kurgusal anlamda nefis bir tat veriyorlar izleyiciye. hepsi bir kenara filmle, daha doğrusu senaryo ile ilgili en orjinal husus kanaatimce zaman kavramının işleniş şekli idi. Non-linear timeline demişler, cuk da oturmuş da işte türkçesini nasıl diycem bilemedim. Bir nevi zamanın akması gerektiği gibi akmıyor olması denebilir belki. Neyse, demem şu ki biraz uzatılmış olmasına rağmen görülmesini şiddetle tavsiye edeceğim bir film.
