söyleyecek o kadar şey varken ben sadece "huzur bulmak istiyorum" demeyi tercih ederim. şimdiye kadar "aman, hissettiklerimi olduğu gibi dışavurayım, içimde kalmasın", "gelecekte iğrenç şekilde hortlamasın" diyerek kaç kez kendimi yıprattım. artık aynı şeyleri her söylediğimde "artık aynı konuları, aynı cümleleri tekrarlamaktan bıkmadın mı?" diye soruyorum kendi kendime. çözümü olmayacak şeyleri düzeltmek için o kadar çaba sarfettim ki, artık kılımı kıpırdartmak bile içimden gelmiyor. çünkü çaba sarfettiğim şeylerin düzeleceğine inanmıştım. şimdi sadece huzur bulmak istiyorum. huzurun nasıl, nerede olmasının hiç bir önemi yok gerçekten.
