başlık ve içerik itibariyle; "tanrı" gibi bir varlığın müthiş kapasitesini kendi kapasitelerine indirgeyen kişilerin alaylı bir şekilde(küçümseyerek); insan olduklarını göz önünde bulundurmadan açıklayageldikleri ateist'tir. ki burada başlığı eleştirmem ve başlığa kendim de bir entry girmiş olmam ayrı bir ironidir lütfen bunu geçelim. ateistin tanrı'ya neden inanmadığı ve bu yola nasıl saptığı düşünülmeli, göz önünde bulundurulmalı olaya insancıl yaklaşılacaksa da bu insancıllık küçümseyen insanlara özgü bir insancıllık değil, bilgili, kamil insanlara yaraşır bir insancıllık olmalıdır. bu düşünceler içerisinde ateist kişisinin yüce yaradanın varlığıyla karşı karşıya gelmesi bir azap ve nedametten öte; bir mutluluk, bir kavuşmuşluk, bir başarmışlık ve yanılgının muhteşem huzuru olmalıdır ve tanrı affetmelidir bu iyi insanı, bu iyi yaşamış ateisti; zira ateistin diğer dindarlardan tek farkı iyiliklerini tanrısız, yalnız bir şekilde gerçekleştirmiştir. bu kavuşma anı, karanlık beklediği ölüm yerine tanrı'yla karşılaşan ateist için en ala-i keyif olmalıdır.
not: şunu söylemek gerekirse ateist olmak kötü olmayı da gerektirmez. iyilik ve ahlak sahibi olmak da sadece inançlı kişilere indirgenemez ki inançlı olup da bu nitelikte olmayan kişiler bir haylidir.(aslına bakılırsa bu kişiler de inançlı değil sadece topluma ayak uydurmaktadırlar.)
tanrıya not: ayrıyeten ben, ben sana inanıp da bu iyi ateisti affedebiliyorken tanrım, sen nasıl affetmezsin ha! bu benmerkezcilik değil de nedir!? hakkın varsa bile buna, af gücün benden düşük mü yoksa?
