34 yaşındayım, yolun sonunda olmadığımı biliyorum ama başında da değilim. kendimi biraz ziyan olmuş gibi hissediyorum, zamanın bu kadar hızlı geçtiği gerçeğini kabullenmek ağır geliyor, kabullenemiyorum. genç olduğunun farkında olan gençlere özeniyorum. En güzel yıllarım hayatta kalabilmek için didinmeyle geçti, ya açtım ya kalacak yerim yoktu. maddiyata ilişkin problemlerim bittiğinde 30 yaşındaydım, kendimin farkına 30 yaşında vardım. Ama ben 30 yaşında korkak biri oldum, 30 yaşında özgüvenimi tamamen kaybettim. neden böyle olduğunu bilemiyorum çünkü 20li yaşlarda gözü kara biriydim ve kendimi çok güzel bir kız olarak görürdüm. 30 yaşımda hepsi bitti. bir ortama girdiğimde aldığım iltifatlar bile inandırıcılıktan uzak gelmeye başladı, içime kapandım. çevremdeki arkadaşlarım sürekli deyt muhabbetlerini anlatıyorlar, o kadar boş geliyor ki mecburiyetten dinliyorum. aşk meşk işlerinde çok başarılı bir kız değildim zaten ama 30 olunca tamamen bitti hepsi. bu süreçte yine de birinden hoşlandım, görüşmek istedim. ailemi sordu, aile üyelerimden vefat edenleri söyledikten sonra senin travman çoktur çekemem gibi bir cümle kurdu, şok oldum. Belki de özgüvenimi bu piç sarstı bilmiyorum. Çünkü baya kalbim acıdı, zaten anlatmayacaktım diye geçiştirdim. kimseyi tanımak istemiyorum, hata yapmaktan korkuyorum. sevilmemekten çok korkuyorum. sürekli içimde bir kaygı hali var, kabuğumu kıramıyorum. Kendimi bir hücredeyrimişim gibi hissediyorum. maddi problemlerimi aştım ama manevi sorunlarla baş edemiyorum. annemi çok özledim. hayatta olsa yanımda olsa güvende hissederdim belki bilmiyorum. hep gözlerim doluyor hep hislerimi erteliyorum, ağlamaya bile korkuyorum ya depresyona girersem de toparlayamazsam diye bu da böyle bir mallığımdır. içim sıkılıyor kimseye anlatamazdım bunları buraya yazdım.
